Een jaar geleden werd de grond onder onze voeten weggeslagen. Onze kanjer, onze Pien overleed onnodig en totaal onverwacht op de operatietafel. Voor we weggingen zeiden we tegen haar dat deze dokter haar wél beter zou maken. De chirurg zei nog dat ik afscheid moest nemen voor het geval dat, maar ik zei dat het me niet nog een keer ging gebeuren dat ik zo’n jonge hond zou verliezen. Maar het was te laat. Ik kon en kan nog steeds geen afscheid nemen, ik kan het niet accepteren. Je was pas 3, in de bloei van je leven. Je was een enorm intense, sprankelende persoonlijkheid met een grote dosis humor. Wij waren een twee-eenheid. We lazen elkaars gedachten. Ik heb nog nooit een hechtere relatie gehad met een hond en ik denk dat ik dat ook nooit meer mag meemaken. We missen je zo erg, nog elke dag. Er brandt een kaars op je graf, ondanks de regen. Er ligt een plastic zakje met haren van je in de kast die ik in mijn wanhopige, blinde verdriet van het kleed in de kamer en de bekleding van de auto heb af geschraapt, de laatste dagen verloor je veel haar. Ik wil daar nog iets mee doen. Er zijn nog zoveel dingen waar ik iets mee wil doen maar het lukt nog niet echt. We hebben zoveel mooie dingen van vrienden gekregen waar nog mooie lijsten voor gemaakt moeten worden en de mooiste foto’s moeten nog vergroot en afgedrukt en opgehangen. De showtas staat nog steeds in de staat van de laatste show die we hebben gelopen in de kamer naast de keuken. Ik maak nog dagelijks foto’s van je in mijn hoofd, Wim heeft een schilderij van je gemaakt. Het enige tastbare wat we nog kunnen doen.
Het is alweer een jaar geleden maar het voelt als gisteren………….
Zwart was deze dag, en zwart zal deze dag altijd blijven.
