Ons verdriet is groot. Nog zo jong, 8 maanden is veels te jong om deze wereld te verlaten.
Op 1 januari van dit jaar kwam je bij ons wonen. Het kleinste bulletje van 8 weken wat ik ooit had gezien. Wat waren we trots op je hoe je ging groeien. Want groeien deed je. Je at als een bouwvakker. En je groeide snel. Wat waren we blij toen je een kilo was. De groene ster was je favoriete plek in deze wereld. Je kon uren gewoon zitten op het strandje en kijken wat er allemaal gebeurde. Jou plekje was naast de cameratas.
Je ging zo goed, je werd een echte bullenman. Maar wat belangrijker was, je karakter. Niets kon je deren, je kon het allemaal wel aan. Zelfs toen we vandaag naar de dierenarts gingen was je nog blij. Je rende voor ons uit. Je dacht echt dat we naar de groene ster gingen. Je moest ook nog uit de auto springen in mijn armen. Bijna ging het mis. Ik liet je bijna vallen. Maar je vertrouwen in mij was groot.
En nu.. Nu ben je weg. Geen van blijdschap gillende bulldog meer in huis als we thuis komen. Je bench voor de nacht is opgeruimd. Je etensbak blijft in de kast staan. En geen Odin meer die in mijn armen springt als ik de achterklep van de auto open doe.
8 maanden, veel te jong om te gaan..
Odin lieve pielemuis, klein kereltje. Je tijd bij ons was veels te kort, maar o zo dierbaar. Ik heb van je genoten de afgelopen maanden.. Wat zal ik je missen...
Rust zacht..
Odin 2 november 2006 - 11 juli 2007
