Nadat we een wandeling hadden gemaakt om elkaar beter te leren kennen wist ik het nog zekerder. Het enige probleem was nog, mijn ouders ompraten. Na een paar dagen nadenken zeiden ze tot mijn grote verbazing ja! Het kon niet meer stuk, ik mocht mijn eigen hondje ophalen.
En geweldig was je. De klik die ik de eerste keer voelde is nooit meer weggegaan. Jij was mijn alles. Andere mensen die je kende vond je leuk, maar niemand was zo leuk als ik was.
Je was “helaas” niet de perfecte eerste hond. Je vond andere honden maar wat eng en joeg ze met een grote mond weg. Behalve puppy's, als die in het spel waren was er niks van die grote mond over. Je ging er met je staart tussen je poten vandoor! Ook medisch gezien was je niet erg gelukkig. Oogproblemen, darmproblemen noem het maar op.
Gelukkig kreeg ik vrij snel nadat ik klaar was met school mijn eigen huisje in Rhenen. En na een poosje kwam er nog een andere man in mijn leven, Daan. Dat deed niks ten onder van mijn liefde voor jou. Na wat aftasten bleek je Daan ook geweldig te vinden. Net zo geweldig als mij zelfs! Of kwam dat door de koekjes? Vast niet alleen.
Op een gegeven moment kreeg je erge last van je rug. Je kon er bijna niet door lopen. Nadat we foto's hebben laten maken bleek je spondylose te hebben. Erg vervelend maar gelukkig was je er al weer bovenop na een aantal accupunctuurbehandelingen. Je werd wel wat ouder en stijver maar je dagelijkse wandelingen deed je nog met plezier.
Toen kwam de dag dat we gingen verhuizen naar Delft. Een hele verandering maar voor jou een goede denk ik, ondanks dat we geen tuin hebben hier. Nu geen moeite meer met het gescheiden houden van jou en de poesjes. Jij beneden, de poesjes boven en er kwam meteen een heleboel meer rust in jullie.
Toch werd je langzaam maar zeker steeds ouder. Je liep niet zo ver meer, maar achterin de bus naar het Delftse Hout of het strand vond je nog steeds geweldig.
Op een gegeven moment werd je ziek, van de ene op de andere dag. De dierenarts vermoedde een prostaatontsteking, wat het ook bleek te zijn. Na een weekend antibiotica werd je alleen maar zieker. Het zou beter moeten gaan met die antibiotica maar dat was niet het geval. En dinsdags was je zo ziek dat we je hebben moeten laten gaan. Verschrikkelijk, maar het was beter voor jou.
Nooit meer zal je naar ons staren vanuit je mandje omdat je een koekje wil.
Nooit meer kom je op schoot liggen als het eten op is.
Nooit meer kunnen we je lekker knuffelen.
Nooit meer samen uitwaaien.
Nooit meer samen zijn.
Ik mis je jongen, ik had nooit gedacht dat ik iemand zo kon missen. Ik heb het gevoel dat er een stukje van mij dood is. Je was een lastige hond maar zo geweldig. Ik heb van je genoten en zal je nooit vergeten.
Slaap lekker lieve Killemans, we zullen je nooit vergeten.
Wat een prachtige hond was het zeg...
