Onze ouwe Dieleke is niet meer. Bijna vijf jaar geleden werd ze tijdens een hele zware sneeuwstorm het SDKH in Istanbul binnengebracht.
De situatie was daar dramatisch en vele honden stierven ter plekke door de koude en de storm. Puppies, volwassen honden, velen stierven die avond en nacht. Met man en macht probeerde men de honden te helpen door ze in alle kamers en hoeken van het asiel te bergen.
Een daarvan was Dieleke, een oud onooglijk blind hondje, een uitpuilende buik van de hongeroedeem, afgescheurde oren en een tongetje uit haar bek hangend en dat staartje bleef maar kwispelen, geen moment stopte het. Op dat moment besloot ik dat ze bij ons moest komen wonen.
Omdat ze niet meer met de vlucht meekon ben ik haar twee weken later gaan ophalen in Istanbul.
Ik zie haar nog staan, ze hadden een groen wolletje omgedaan zodat ze het tijdens de vlucht niet koud zou krijgen en ze stond maar te kwispelen, alsof ze wist dat er iets goeds ging gebeuren.
Als ik ooit in mijn leven een hond onderschat heb dan is het onze ouwe turk Dieleke wel geweest. In plaats van een zielig oudje kregen we een tank in huis die zich vanaf dag een profileerde. Haar blindheid was geen enkel probleem, een keer ergens tegen aan lopen en ze wist het.
Met een air alsof de wereld van haar was nam ze de bijkeuken in beslag, daar stond het voer en daar moest ze wezen had ze zelf besloten. Ze werd de bewaker van de bijkeuken met bijbehorende brokken en hond en mens moest uitkijken om niet ongevraagd in haar domein binnen te stappen. Vaak zijn we blij geweest dat ze geen tandje in haar bekkie had. Maar ze werd milder, besloot dat het ook in de huiskamer wel aangenaam vertoeven was en verkaste weer met hetzelfde air als dat ze de bijkeuken in beslag had genomen. Ze zocht haar plek uit, een lekkere stoel en dat is tot aan haar dood vandaag haar plekkie geweest.
Ze werd knuffelachtig en begon in de gaten te krijgen dat niet de hele mensheid slecht was. En toen Jo een paar dagen weg was heeft ze me gek gemaakt met haar gedrag, ze miste Jo en zoveel onrust heb ik nog nooit gezien, ze bleef heen en weer stampen met haar pootjes hoog opgetrokken, diepe grommetjes makend, duidelijk zwaar verontwaardigd dat Jo het gewaagd had zonder haar te vertrekken. En ik kon niets anders doen dan Jo bellen dat ze terug moest komen, wat ze ook deed en de rust voor onze Turk keerde weer terug. Het was weer hoe het hoorde te zijn.
En toen we overstapten op barfvoeding ging een wereld voor haar open, geen hond die het waagde om in de buurt van haar geitenkop te komen want het huis was te klein, haar eten was haar heiligdom, tot aan haar dood vandaag is dat zo gebleven.
Iedere nieuwe opvanger heeft met verbijstering naar onze tank zitten gluren en geoordeeld dat wat daar in die stoel geplakt lag absoluut geen gevaar was. Daar kwamen ze wel achter na de eerste poging om iets van haar eten te jatten. Een tweede poging werd nooit meer gewaagd daarna.
Je was onze tank, en misschien niet moeders mooiste maar wel onze tank.
De laatste weken ging je hard achteruit, het hoefde allemaal niet meer voor je. Vandaag heb je de finish gehaald op jouw eigen eigenwijze manier.
Dag lieverd, we gaan je zo enorm missen, dag turkse tank, till we meet again,
Jo en Addy
