Zoals ik al zei, van mij hoeft het niet, maar het voordeel was dat de honden thuis bleven en wij dus eindelijk weer eens zonder honden in bed konden slapen. Not. Meet Chayote, één van de goldens van onze gastheren:
Maar het kan natuurlijk altijd erger. Wij hadden tenminste en huis om in te slapen, maar je zou toch in een bootje op vakantie moeten!
Stel je voor, wil je ff een koud sixpack Coronas halen moet je eerst de helicopter starten!
Een boottochtje bleef ons overigens ook niet bespaard. Hier ik met de gastvrouw, Karina.
De bedoeling van het tochtje was het zien van wat rotsen. Nu heb ik niets tegen rotsen, maar zul je net zien, wil je er een foto van maken liggen er weer van die stinkzeeleeuwen op.
Dit was dan de rots waar het allemaal om ging. het laatste stukje aaneengesloten rots van het schiereiland Baja California, met die uitgemolken boog. Als er eens een orkaan langs komt die de boog wegslaat hoeven niet meer alle toeristen deze foto te maken:
En uiteraard moest ook het aangelegen strandje bezocht worden. Ach ik ben de minste niet, voor de lieve vrede wil ik best doen of ik het ook leuk vind. Achter mij ligt de Pacific, voor me ligt de Zee van Cortes.
De dag erna maar eens het binnenland in gereden, met als eindbestemming weer een strandje. Dit is het kenmerkende landschap van het schiereiland:
Met een comfortabele auto kom je er niet eens, uit arren moede dus maar deze roestbak gehuurd:
De zon brand op je kop in die krengen:
En opschieten doet het nog steeds niet. Hebben wij weer een stel koebeesten op de weg staan. Nee die had ik op de proefboerderijen op school nog niet gezien
Gelukkig was er wel een station op de radio, en werden wij verblijd met de indrukwekkende muzikale kunsten van mijn noordelijke landgenoten. Diepe tekst ook, Ay Chiquititita!
's Middags dan eindelijk aangekomen op de eindbestemming, Cabo Pulmo. Tijdens hoogseizoen, zoals te zien is:
's Avonds kwam de echte teleurstelling. De zon ging aan de verkeerde kant onder! Ze kunnen ook nooit eens wat goed doen, die Mexicanen.
Schrale troost dat 'Sex on the Beach' hier niet noodzakelijkerwijs een fout mixdrankje is.
No ons drie dagen zowat dood verveeld te hebben op het strand, toch maar de noodzakelijke cultuur opgezocht. Zie hier hoe de geïnteresseerde toerist de nijverheid van de derde klas middelbare school uit 1933 in een Mexicaans woestijndorpje bestudeert.
On a dark desert highway
cool wind in my hair
Jawel, de patio van 'Hotel California', beroemd dankzij de Eagles.
De volgende bestemming was -alweer- zo'n stom strand. Maar omdat Mexicanen niet eens in staat blijken te zijn een nette weg aan te leggen moesten we hiervoor eerst een stuk door het water waden:
Dat water was tenminste redelijk helder:
En dat is maar goed ook want je moest nog oppassen waar je je voeten neerzet!
In een beschaafd land leeft dit soort ongedierte natuurlijk alleen in aquaria.
En waar kom je dan op uit? Jawel, een enorma baai, waar het water nooit een keer dieper dan een meter of anderhalf komt, geen golfje te zien, kraakhelder rotwater waardoor je precies ziet wat voor een vis er nu weer aan je teen wil knabbelen... Rooie Rinus en Pé Daalemmer zeiden het al: Ik zit veel liever aan de ... pssst pssst ... Hoornse Plas!
Kijk als zo'n strandje nou wat origineels zou hebben, ok. Maar gewoon weer precies hetzelfde als altijd: turqoise kleur water, spierwit zand, een parasolletje van palmbladeren, kurkdroge rotsen erachter en staalblauwe hemel erboven. Wat een clichés weer.
Mexicanen zelf vinden dit strand wel speciaal, en dat vanwege die belachelijke steen in de verte. Lekker, zoek je schaduw, ga je onder die steen staan, zul je altijd zien dat ie net op dat moment wél omvalt. Duh. Mij niet gezien.
Maar goed, vakantie is voorbij, leed is geleden. Denk je dan. Want hoe kom ik ooit van gore poepkleur af???
Kees
aansteller 
, heb medelijden met je 
.
