We moesten 'nee' en 'goed zo' leren met een handenspelletje en dat kon ze al. Ze vond het zelfs zo saai dat ze er op der gemak bij ging liggen.
Daarna moest ze aan mijn been zitten met een koekje voor haar neus terwijl de cursist mij een hand gaf. Ze mocht dan geen aandacht besteden aan de cursist. Dit deed ze ronduit super!
Ook op het langslopen met een paraplu reageerde ze niet. Ze reageerde even waaks toen er met een rammelaar geschud werd, maar daarna dacht ze duidelijk dat het de koektrommel was, dus dat was ook goed.
Toen kwam het moeilijkste. Iedereen moest een haag vormen (een meter of 4 uit elkaar) We moesten onze hond afgeven aan Sandra en zelf door de haag naar de andere kant lopen. Dan moesten we op onze hurken zitten en de hond roepen. Meer niet, alleen de naam roepen. Als de hond bij je kwam, moest je 3x 'hier' zeggen en koekjes geven.
Ik vroeg nog: 'wat als ze uberhaupt niet komt?' Want ik was er van overtuigd dat Cena eerst alle andere hondjes (7 stuks) zou gaan begroeten voor ze naar mij toe kwam.
Maar nee hoor, ik liep weg, ging door mijn knieen, riep 1 x "Ciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinaaaaa" en ZOEF daar kwam mevrouw. Ze dook zo enthousiast in mijn armen dat ik bijna ondersteboven werd geworpen!
Ik was ZO trots dat ik nog bijna vergat mijn koekjes te geven op commando 'hier'!
Het viel me op dat de andere twee herders (een duitse van 8 maanden en een tervuur van bijna 5 maanden) ook allemaal in 1 keer kwamen, terwijl alle andere hondjes totaal geen interesse hadden in hun baasje!
Elke keer als ik Cena nu aankijk, moet ik stiekem glimlachen, omdat ik zo trots op haar ben!
