We zochten via allerlei kanalen en via marktplaats kwamen we bij jou,je woonde in Friesland en omdat je de reu des huizes steeds aanvloog moest je weg.
Wat een springveer kwam er naar buiten toen ze de deur opendeden,en Harley en wij waren gelijk weg van je.
En je ging mee,ondanks het feit dat je ,zo vertelde je oude baas,op katten joeg(niet gewend was).
Ik dacht dat het baasje dat ook gehoord had maar hij ging toch akkoord en zo geschiedde,we gingen weer naar huis met een hond erbij.
In de auto sprak ik uit dat ik heel benieuwd was hoe je het met de katten ging doen en toen bleef de baas er bijna in
die had helemaal gemist dat je niet met katten zou kunnen en hij wilde ook accuut omkeren 
Gelukkig viel het bij thuiskomst best mee,je hebt mijn dressoir gesloopt met je nagels,maar verder ging het best heel goed.
De volgende jaren waren gewoon heel gewoon,je liep gewoon lekker mee op de wandelingen,lekker spelen in de zee en heerlijk van de zon genieten op de vensterbank.
Af en toe even spelen met Harley en zo zoet voor onze kindjes.
Je was gevoelig in je buik en blaas,en we hadden zo'n vermoeden dat je een pools schuurteefje was ofzo,iig had je een nest gehad,en was je geslagen want je was erg bang voor abrupte bewegingen.
Maar verder was je een lekkere springkip en altijd vrolijk.
En toen werd het oktober en raakte je me kwijt op strand.....zomaar ineens was er dikke paniek en rende je in een rechte lijn naar huis.
Omdat het daarna niet meer gebeurde mocht je weer eens los,maar toen stond je nog geen meter van me af en liep me zo voorbij,je zag me zelfs zo dichtbij niet meer
Dit gebeurde op 4november en toen het 7november was zag je echt niets meer.
Je veranderde in een bang en schuchter hondje en sliep alleen nog maar,je wilde niet meer mee naar buiten en in de laatste weken wilde je zelfs soms niet meer eten,echt niets voor jou,die je kostje wel bij elkaar scharrelde waar je ook was.
We zijn naar de oogspecialist gegaan in Amsterdam,die verschillende testen heeft uitgevoerd waar uit kwam dat je geen pijn had maar beter zou je niet meer worden,er was nl hele grote zekerheid dat er iets groeide in je hoofd.
Met medicijnen zouden we erachter kunnen komen of er nog verbetering mogelijk was maar daar liet je ook geen verbetering bij zien en toen was het duidelijk
we moesten een moeilijk besluit gaan nemen binnenkort.Ik heb het aangekeken en tot 3wk geleden ging het redelijk maar je kroop nog meer in je schulp dan daarvoor en door het weigeren van eten wist ik dat we nu niet meer konden rekken,het was tijd.
Ik heb nog nooit zo iets moeilijks moeten doen,een op het oog gezonde hond in laten slapen,omdat er iets in haar zit waardoor ze zich zo ongemakkelijk voelt dat de kwaliteit van leven eigenlijk helemaal weg is,zo hoort het niet te zijn voor geen enkel dier en dus moesten we wel.
Maar wat voel ik me er toch schuldig over,ergens,dat we niet meer voor je hebben kunnen doen.
En ik hoef er niet aan te twijfelen maar toch doe ik het.
Lieve Demi,jij hoeft nooit meer te stressen omdat er een grote hond op je af komt,of omdat je niet weet wat we van je willen,nooit meer benauwde momentjes,gespannen worden van onze spanningen of andere spannende dingen zoals een autoritje ofzo.
Maar wat zullen we je missen,je bent en blijft mijn kleine stinkkruikje hoor!Ik moet nu weer sokken aan in bed
de laatste foto,1,5uur voor je je laatste adem uitblies,8jaar mocht je worden
heel veel sterkte,wat een verdriet..
TARAK
