Ik stelde me hier in april 2013 voor, toen Punk én Cosmic mijn honden waren, en Winnie hier in de opvang zat..
En ik doe het nu nog maar een keertje, dit keer mét de belofte dat ik nu écht actief mee ga doen! En dan geef ik maar gelijk wat background info over wat er sinds toen gebeurd is..
Punk was mijn Mechelaar mix. Een teefje dat uit het asiel kwam. Ze was toen zes jaar oud, en ik was zeventien jaar oud. Ze was m'n alles. Ze is afgelopen 30 september overleden. Donderdag rende ze nog door de duinen, vrijdag werd ze ziek, ze ontlastte haar buik. Na bloedonderzoeken en een echo, bleek dat er "iets" in haar buik zat. Inmiddels was ze alweer bijna veertien, ze at niet meer, kon zelf niet meer lopen, kon zelfs niet meer staan, en had duidelijk pijn. Ik heb ervoor gekozen niet verder te gaan met onderzoeken omdat ik haar beloofd heb haar zulke dingen niet meer aan te doen op late leeftijd. Op maandagavond is ze bij mij thuis ingeslapen. De volgende dag is ze gecremeerd. Ik mis haar nog iedere dag..
En dan even kort over Winnie..
Winnie kwam in april voor de derde keer terug in het asiel. Ze heeft hier op het forum ook gestaan als herplaatser, geloof ik. Winnie had suikerziekte en was een "Grippet" van ongeveer acht jaar. Het asiel had haar al twee keer opgelapt, en er was dit keer weinig hoop voor Winnie. Samen met een andere vrijwilliger bood ik aan om haar op te vangen. Ze paste hier ontzettend goed, maar toch is een hond met suikerziekte niet zomaar iets.. Na twee maanden begon ze ineens te schommelen met haar suiker, en werd ze ontzettend ziek. Alles deed haar pijn, ze kon haar urine niet meer ophouden, en uiteindelijk is besloten haar in te laten slapen.. Drie maanden later volgde Punk dus, 2013 was geen leuk jaar voor me..
En nu even terug naar het land der levenden.. In januari 2013 (Punk was er toen dus nog) kwam Cosmic in mijn leven. Cosmic is een inmiddels drie jarig Podenco Andaluz teefje uit Spanje. Ik wilde graag een tweede hond en had altijd al iets met windhonden gehad. De Podenco kende ik niet. Ik ben er dus compleet blanco ingestapt, en heb ontzettend veel fouten gemaakt, en ben het eerste jaar ontzettend gefrustreerd geweest. Regelmatig dacht ik; ik kan dit niet, ze zit ergens anders beter. Cosmic was maandenlang onzindelijk, wat toch wel mijn grootste ergernis was. Ik ben onwijs blij dat ik heb doorgezet, want niet alleen hou ik nu zielsveel van Cosmic, ook het ras op zich heeft me voor zich doen laten vallen. Cosmic is qua karakter net een kat. Je mag haar aaien. Soms. Ze luistert. Soms. Ze reageert averechts op druk en dwang. Cosmic heeft mij kennis laten maken met de wondere wereld van het positief trainen. Inmiddels kunnen we samen door een deur, door haar komst ben ik niet alleen anders naar honden(training) gaan kijken, maar eigenlijk naar alles in het leven. Dat je dingen niet af kunt dwingen. Dat je respectvol kunt vragen om medewerking, waar dan een beloning tegenover staat, maar dat je daar niet vanuit kunt gaan en het zeker niet af kan dwingen. Verder is ze een echte Podenco, met een enorm jachtinstinct, waardoor ze niet/moeilijk los kan lopen. Of nou ja, het loslopen gaat wel, en ze komt altijd terug, maar het kan gerust een uurtje duren.. Een uurtje waarin ik dan doodsangsten uit sta..
Nadat Punk overleed merkte ik dat Cosmic het "enigskind" zijn niet zo tof vond. Ze had vreselijke problemen met het alleen thuis zijn, en leek minstens zo depressief als ikzelf. We groeiden wel enorm naar elkaar toe, en deden alles samen, omdat ze dus niet alleen kon zijn.. Afgelopen januari ben ik verhuisd. Mijn idee was om in de zomer uit te kijken naar een eventueel tweede hondje. Maar dat hondje kwam sneller dan ik dacht. Via Facebook werd een Podenco Andaluz teefje gedeeld met vreselijke wonden op haar rug. Het beestje was in september in Spanje gevonden en zat daar nu in het asiel, en ze waren op zoek naar een gastgezin. Niet de ideale timing voor mij, maar ik wilde graag iets voor haar betekenen. Ik meldde me dus aan als gastgezin, met het idee dat als het allemaal zou klikken met Cosmic, ze zou mogen blijven. Begin februari was het zo ver en haalden we Wispa op van het vliegveld bij Brussel. Met mij klikte het gelijk, ik was verliefd. Helaas ervoer Cosmic dat anders. Wispa is onwijs zelfverzekerd, echt zo'n "hier sta ik" hond. Cosmic is wat onzeker, timide, terughoudend, en ze vond Wispa behoorlijk eng. Wispa vond dat op haar beurt wel leuk, en greep daarom ook de kans aan om Cosmic constant op d'r kop te zitten, op te jagen, etc. Ik voelde me net een scheidsrechter, een aantal keer per dag moest ik Wispa eraan herinneren dat ze toch echt wel lief moest zijn tegen haar "kleine zusje". Al sinds Wispa's komst had ik het vermoeden dat ze niet goed zag. De klachten waren vaag, want soms zag ze wel, soms niet. In Spanje hadden ze al die maanden niets aan haar gemerkt, maar toch liet het me niet los. Uiteindelijk is Wispa naar de dierenarts gegaan en bleek ze retina astrofie te hebben. De onderste helft van haar ogen is beschadigd, waardoor ze wél om bomen heen kan lopen, maar vervolgens ook van de stoep af struikelt. Het verklaarde een hoop, en betekende dat ze niet bij kindjes geplaatst zou kunnen worden. Ook katten ging niet goed, ze heeft een nog groter jachtinstinct dan Cosmic, dus ook loslopen hield ver op. Ik maakte me nogal zorgen om Wispa, waar ze terecht zou komen, of dat allemaal wel goed zou gaan. Op een dag begonnen Cosmic en Wispa ineens vanalles samen te doen. Met hetzelfde speeltje spelen, samen stoeien, en Cosmic was niet meer bang. Ze begon zelfs van zich af te bijten, wat ze ook naar andere honden ging doen, wat wel erg positief was, want ze raakte normaal erg in paniek.. Toen dit een tijdje goed ging, heb ik besloten Wispa te adopteren. En zo ben ik momenteel dus trotse roommate van twee Podenco's..
Excuses voor het lange verhaal! Ik ga nu eens even verder lezen op het forum..!
Groetjes,
Pauline, Cosmic & Wispa
je weet dat ik moeite heb met lange teksten, maar ik heb mijn best gedaan 
