Waarom we hier kwamen....

[spike02]

Enige tijd geleden zocht ik een oplossing voor onze Spike, die problemen had met z'n gewrichten.
Hij was altijd gewend om ruw te ravotten, wat resulteerde in pijnlijke gewrichten.
Mijn insteek was om met homeopathie te gaan beginnen, maar ik had geen idee hoe dat met dieren gaat.
Tussentijds kreeg hij ook problemen met de tanden en er werd een tumor gevonden die grotendeels is verwijderd, dat was in januari 2016.
Wat we ook probeerden, de wond waar de getrokken kies zat in z'n onderkaak aan de rechterkant in z'n mond, bleef maar bloeden.
Hij kreeg medicatie die niet alleen pijn bestrijdt, maar ook de tumorgroei afremt.
Keerzijde was dat het een aanslag op z'n nieren is, met alle gevolgen van dien.
Ook kreeg hij homeopathie om kraakbeengroei te ondersteunen, iets voor bloedzuivering, bloedvaten, etc.
Vervelende aan tumoren is dat ze een stof afscheiden om zeker te zijn van een continue bloedvoorziening.
Na onderzoek bleek dat er een plaveiselcel carcinoom groeide, een veel voorkomende vorm van kanker.
We wisten dat deze tumor kon uitzaaien, bijvoorbeeld via de lymfekanalen.
Helaas kan je daar niets tegen doen.
Daarmee was hij opeens een terminaal patiënt, we wisten niet hoe lang hij nog had, maar de prognose was niet goed.
Op dat moment trokken we een streep.
Als de kwaliteit van leven zo erg achteruit gaat dat hij ook niet meer wil eten, dan laten we hem gaan.
Opeens begon hij minder te eten, hij was snel moe, ook begon hij merkbaar meer te drinken.
Het tandvlees werd wat bleek, wat kon duiden op mogelijke bloed armoede.
We konden dat verbeteren door 'm ijzerhoudend vlees te geven, zoals nieren en lever en ook verschillende vitaminen.
Even leek het wat beter te gaan, maar al gauw daarna wilde hij eigenlijk niet meer eten en bleef maar bloeden.
Toen hebben we maandagochtend 14 maart 2016 besloten om hem een lijdensweg te besparen, wilden we hem dus vredig heen laten gaan.
Hij had in de gaten wat er ging gebeuren, keek ons heel treurig aan en sprong tegen ons op, dat was hartverscheurend om mee te moeten maken.
Wat overbleef was een enorme leegte en verdriet, mijn vrouw en ik hebben de hele middag zitten huilen om het verlies.
We hebben wat dingetjes bewaard om hem te herdenken en de rest allemaal weg gedaan.
Spike is helaas maar dertien en een half geworden.

[Lemuria]

Welkom en sterkte

[gonnie]

Sterkte.

[Easy_Rider]

Wat naar. Heel veel sterkte!

[Anja]

Wat verdrietig
Sterkte

[Bumper69]

Sterkte!

[spike02]

Wat vreemd om dit te lezen!
Onze Dapper had ook plaveiselcelcarcinoom. Er was geen houden aan.
Het stomme toeval wil dat hij óók kort daarvoor een gebroken kies had die verwijderd werd.
We hebben nog een tijdje gedacht dat de opgezwollen lymfeklier in zijn hals daar een reactie op was.

Sterkte.

Vaak is dat ook zo, omdat de tumorcellen de lymfeknopen kunnen gaan verstoppen.
Uitzaaiing kan je helaas niet voorkomen, alleen soms vertragen.

[g.vercoelen]

Heel veel sterkte

[spike02]

Wat verdrietig
Sterkte

Dank je voor het medeleven

[Ingrid48]

wat naar , sterkte gewenst!

[spike02]

Heel veel sterkte

Dank je wel voor het medeleven,

[spike02]

wat naar , sterkte gewenst!

Dank voor je medeleven

[spike02]

Heel veel sterkte

Dank voor je medeleven

[spike02]

Sterkte!

Dank je wel

[Yara]

Heel veel sterkte

[katerke]

Heel veel sterkte

[Chihuahua-paws]

Droevig, onwijs veel sterkte

[mosquito1980]

Heel veel sterkte
Hij is wel 13,5 jaar geworden, dus moet hij ook een goed leven bij jullie gehad hebben

[Terry]

Heel veel sterkte.

[alm@]

Ik heet je welkom namens de moderators! Je hebt nu toegang tot de rest van het forum. Wij wensen je veel plezier!

[spike02]

Het is nu vier maanden en 5 dagen geleden dat Spike is overleden, er staan 2 foto's van hem tussen de overleden familie leden.
Elke dag kijk ik naar de foto's en dan groet ik hem.
Soms lijkt het alsof hij er nog is, dan zie ik in mijn ooghoeken een witte schim en als ik dan kijk dan is er niets.
Op zo'n moment voel ik een kippenvel opkomen vanaf m'n stuit tot in m'n nek en dan lijkt het alsof ik niet alleen ben, ondanks dat ik niemand zie.
Maar als ik dan hardop zeg "Spike, het baasje en het vrouwtje missen jou en houden van jou" dan is dat gevoel meteen weer weg ..... heel raar.
En dan die malle grijze roodstaart Rocco ..... hij herinnert ons bijna elke dag aan Spike door te gaan blaffen en daarna Spike's naam te roepen.
Vooral 's nachts, als ik dan in m'n eentje het laatste rondje ga doen in het pikkedonker, dan spreek ik vaker zijn naam uit en voel dan dat ik me geen zorgen hoef te maken dat iemand me op straat iets zou doen.
Heel apart allemaal.

Ondanks dat het nu wel leeg is zonder Spike, denk ik niet dat er op korte termijn een andere hond in ons gezinnetje zal komen.
Het verlies doet nog steeds zo'n zeer, ik kan daar niet zo goed mee over weg.

[lucie]

zo'n verlies blijf je ook gewoon nog heel lang voelen. maar je zult zien dat er best plaats is in je hart voor een andere hond. die komt niet 'in plaats van' maar gewoon erbij.
sterkte verder, we weten hier allemaal hoe moeilijk het kan zijn

[thom]

Veel sterkte.

[wolvster]

Sterkte.

[mosquito1980]

sterkte

Een nieuwe hond is misschien goed, het gaat nooit Spike vervangen maar het is een nieuw begin

[Natasja 2005]

Sterkte

[spike02]

Wat vreemd om dit te lezen!
Onze Dapper had ook plaveiselcelcarcinoom. Er was geen houden aan.
Het stomme toeval wil dat hij óók kort daarvoor een gebroken kies had die verwijderd werd.
We hebben nog een tijdje gedacht dat de opgezwollen lymfeklier in zijn hals daar een reactie op was.

Sterkte.

Het schijnt zelfs zo te zijn dat de opgezwollen lymfeklier de uitzaaiing is. Dit had Spike niet, want daar hebben we speciaal op gelet.
Maar hij wilde op een dag echt niet meer eten.
Dat was (voor mij althans) het pijnlijkste afscheid ooit, als ik er aan denk zelfs zoveel maanden later dan staan de tranen weer in m'n ogen.
Jullie ook sterkte toegewenst.

[spike02]

sterkte

Een nieuwe hond is misschien goed, het gaat nooit Spike vervangen maar het is een nieuw begin

Hieraan hebben we wel gedacht, het zal Spike idd niet vervangen en dat moet je ook niet willen menen wij.
Dit was (voor mij toch) het zwaarste afscheid ooit, alleen de gedachte al aan dat moment en dan staan de tranen weer in m'n ogen.
Ik ben bang dat ik ga vergelijken, dat zou niet fair zijn t.o.v het nieuwe beestje..
Bedankt voor het medeleven

[spike02]

Sterkte.

Djw.