Jarenlang is hij ons maatje geweest, hij heeft meer geheimpjes gehoord en meer tranen gezien dan de rest van de familie bij elkaar. Het was een ontzettende knuffelkont, kwam altijd bij je als je je eens rot voelde om je op te vrolijken.
Hij kreeg de laatste jaren wel wat meer last van zijn HD maar met medicijnen knapte hij weer een stuk op. Twee maanden geleden scheurde hij zijn kruisband in zn knie, mijn ouders wilde er nog alles aan doen en hebben hem laten opereren. Dat ging eigenlijk best goed, hij begon na de operatie weer beter te lopen. Maar toen kreeg hij hele erge diarree. We zijn een hele tijd aan het ploeteren geweest, allerlei onderzoeken, naar de specialist, medicijnen. Mijn ouders hadden er echt alles voor over hem weer op de been te krijgen, maar helaas heeft het niet zo mogen zijn. Hij werd steeds magerder en vanochtend was hij ineens veel zieker en leek hij het opgegeven te hebben. Mijn moeder heeft mijn vader opgebeld dat hij van zn werk moest komen en ze zijn er samen bij geweest toen Wodan een spuitje kreeg. Hij is meteen vanmiddag begraven op de dierenbegraafplaats, mijn zusje was er ook bij maar ik was helaas in Utrecht en kon er niet bij zijn.
Met mn verstand weet ik wel dat Wodan helemaal op was en hij nu eindelijk rust heeft, maar op het moment kan ik even niet stoppen met huilen. Het is zo oneerlijk, hij heeft zo hard gevochten en mijn ouders hebben er alles aan gedaan en toch mocht het niet zo zijn. Ik hoop maar dat hij nu eindelijk rust heeft.
Welterusten lieve Wodan
