Moderator: moderatorteam
O sorry, ik trok overhaast een conclusie omdat jij het over een juwelier had. Beetje stom!Stang schreef:Het is geen sieraad geworden SuzanneLongFields schreef:Wat prachtig dat je een stukje Moritz als sieraad bij je gaat dragen Caroline...
Daar heb ik wel erg over getwijfeld, maar ik draag geen kettinkjes of armbandjes, dus dan ligt het in een la en dat wil ik niet.
In een ring laten verwerken lijkt me wel prachtig.... maar pfff, daarvoor moet ik dan flink sparen.
Het is dus een zilveren doosje, in de vorm van een hart en daar wordt Moritz' naam in gegraveerd en een beetje as in bewaard.... als symbool dat zijn hart nog een beetje bij mij (ons) is.
Dit bewaar ik in een houten kistje waar glas voor zit en waar dan een foto van Moritz in komt te staan.
Stang schreef:[
Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.
Wat je daar zegt Mark is zo waar...Mark-fryslan schreef:Stang schreef:[
Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.
Hoi Caroline,
Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.
Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs Mark
Hoi Mark,Mark-fryslan schreef:Stang schreef:[
Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.
Hoi Caroline,
Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.
Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs Mark
Ahum, nu weet ik even niks te zeggen. Ik kon er gisteravond niet van slapen. Moest natuurlijk ook veel aan Malou denken. Zo gaat dat dan. Het kwam er zomaar uitrollen.Stang schreef: Hoi Mark,
Ik heb het al een paar keer gelezen en ik wist gewoon geen reactie te geven, want je hebt zo ontzettend gelijk....
Ik wÃl ook aan niets anders denken, ik wÃl niets anders dan Moritz.
Toen kleine Tara van ons was overleden (zij was nog maar een puppy) was er inderdaad een groot schuldgevoel bij de eerste onbezonnen spontane lach.... hoe kan ik lachen nu, wat vreselijk! het is zo herkenbaar wat je schrijft.
De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.
Ik doe m'n best Mark... en je hebt een wijs en zeer herkenbaar stukje geschreven, wat ik de ene keer huilend en de andere keer wat helderder heb doorgelezen.
Bedankt....
Liefs,
Caroline
Caroline, mijn moeder was na Jari zijn overlijden vreselijk drastisch. Zij had iets van: het was van hem en mag nooit aan een andere hond toebehoren. Ik heb toen staan huilen omdat ik het zo vreselijk nodig had om een tastbare herinnering aan hem te hebben. Zijn meest gebruikte halsbanden hebben we toen uit de vuilnisbak gevist. Die hangen, samen met zijn leren riem, tot op de dag van vandaag hier aan een eetkamerstoel. Heel onopvallend, soms zie ik ze zelf niet. Maar soms, als ik er behoefte aan heb is die herinnering er en kan ik er de mooie en fijne herinneringen bij ophalen.Stang schreef:Hoi Mark,Mark-fryslan schreef:Stang schreef:[
Hartstikke goed Mark! Ik vind dat je dat echt goed doet, want jezelf gek maken daar heeft niemand wat aan en Malou krijg je er niet mee terug.
'Als, als, als, als, als' daar heeft nog nooit iemand iets aan gehad en ze moet een hartprobleem hebben gehad anders was dit nooit gebeurd.
Hoi Caroline,
Dit schreef je een klein jaar geleden voor mij. Ik heb daar toen echt naar geluisterd en het deed me goed. Ik geef je hierbij je eigen woorden weer terug. Het heeft echt geen zin om jezelf verwijten te maken. Je hebt gedaan wat je kon en wat je moest doen. Het leven is niet altijd eerlijk en soms moet je rot keuzes maken.
Ik weet ook uit ervaring dat je nu niet zit te wachten op woorden als: "Het komt allemaal wel goed, je geeft het wel een plekje, over een jaar ben je de pijn wel weer vergeten". Tal van emoties komen er los. Laat ze maar komen. Laat ze maar gaan. Maar blijf wel eerlijk voor jezelf. Dat het slijt dat weet je ook wel. Maar op dit moment wil je nog helemaal niet dat het slijt. Je wil dat het elke seconde pijn doet, dat verdient Moritz tenslotte. De eerste minuut dat je er even niet aan denk of zelfs lacht voel je je direct daarna gelijk weer schuldig. Zo verging het mij wel tenminste. Ook daaraan moet je wennen. Wat een klote tijd voor je. Ik weet dat jij er ook weer door heen komt. Op jouw eigen manier. Ik wens jou en Pieter echt heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs Mark
Ik heb het al een paar keer gelezen en ik wist gewoon geen reactie te geven, want je hebt zo ontzettend gelijk....
Ik wÃl ook aan niets anders denken, ik wÃl niets anders dan Moritz.
Toen kleine Tara van ons was overleden (zij was nog maar een puppy) was er inderdaad een groot schuldgevoel bij de eerste onbezonnen spontane lach.... hoe kan ik lachen nu, wat vreselijk! het is zo herkenbaar wat je schrijft.
De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.
Ik doe m'n best Mark... en je hebt een wijs en zeer herkenbaar stukje geschreven, wat ik de ene keer huilend en de andere keer wat helderder heb doorgelezen.
Bedankt....
Liefs,
Caroline
O, dat lijkt me heel moeilijk geweest voor jeBranka schreef:Stang schreef: Caroline, mijn moeder was na Jari zijn overlijden vreselijk drastisch. Zij had iets van: het was van hem en mag nooit aan een andere hond toebehoren. Ik heb toen staan huilen omdat ik het zo vreselijk nodig had om een tastbare herinnering aan hem te hebben. Zijn meest gebruikte halsbanden hebben we toen uit de vuilnisbak gevist. Die hangen, samen met zijn leren riem, tot op de dag van vandaag hier aan een eetkamerstoel. Heel onopvallend, soms zie ik ze zelf niet. Maar soms, als ik er behoefte aan heb is die herinnering er en kan ik er de mooie en fijne herinneringen bij ophalen.
En realiseer je dat wat jij nu aan stukjes en beetjes Moritz ziet dat verdwijnt slechts het materiële is. Maar het belangrijkste zal nooit verdwijnen: de liefde voor Moritz en het plezier dat hij in die veel te korte periode heeft gegeven.
). 
Hoe herkenbaar.Stang schreef:De plaids op de bank moeten echt gewassen worden, maar ik weet niet hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Stukje bij beetje gaat zo alles weg: stofzuigen, schoonmaken, kleding wassen die ik aanhad toen hij overleed, het briefje in de keuken waarop stond hoeveel hij moest eten.... elk dingetje is weer een stukje afscheid en soms een stukje afscheid waar ik nog niet aan toe ben.
Ik weet het Wendy....Wendy! schreef:Ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen, maar ik wilde je alleen even laten weten dat ik nog elke dag aan jullie denk, aan het grote verdriet dat jullie hebben en aan dat mooie mannetje dat nu van boven op jullie neerkijkt....
Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken hoe erg ik het vind....
