Max was een Border Collie. Toen wij hem leerde kennen was hij 2 jaar oud. Hij woonde bij een verstandelijk beperkte vrouw en Max was letterlijk slimmer dan zijn baasje. Max werd helemaal gek bij haar in huis, trok uit frustratie het behang van de muur, raakte in paniek als er iemand anders in huis was en weer wegging en rende rondjes achter zijn staart aan als de telefoon alleen al rinkelde, als hij zijn staart dan had beet hij hem kapot. Als straf kreeg hij dan een pak slaag met een handdoek.
Uiteindelijk hebben we samen met de begeleider van deze mevrouw Max daar weggehaald (want helaas, de wet verbiedt het niet dat een hond zo geestelijk wordt verwaarloosd en die handdoeken, daar was geen bewijs voor, want dat onkende ze later weer). We werden nog achterna gezeten met een keukenmes...
We hebben Max kunnen herplaatsen bij iemand met meerdere BC's en hij heeft nog 4 mooie jaren gehad, waarin zijn baasjes leerde leven met zijn trauma's en de blijvende schade die hij had opgelopen. Na 4 jaar kregen wij een mailtje dat het toch echt niet meer ging. Max werd steeds ongelukkigers en zijn trauma's gingen zijn leven beheersen. Zo erg dat hij zelfs zijn geliefde baasjes niet meer kon vertrouwen. Ze hebben Max toen laten gaan
Max is voor mij het voorbeeld van hoe een hond zo onderschat kan worden, zo niet begrepen...
.